¹ Abowiem zakon májąc ćień przyszłych dobr, á nie ſam obraz rzecży, jednákimiż ofiárámi, ktore ná káżdy rok uſtáwicżnie ofiárują, nigdy nie może tych, ktorzy do nich przyſtępują, doſkonáłymi ucżynić. ² Bo inácżey, przeſtanoby ich było ofiárowáć: Przeto, żeby już nie mieli żadnego ſumnienia o grzechy ći ktorzy ofiárują, będąc raz ocżyśćieni. ³ Ale przy tych ofiárách dźieje śię przypominánie grzechow ná káżdy rok. ⁴ Abowiem nie można rzecż áby krew wołow y kozłow miáłá głádźić grzechy. ⁵ Przetoż wchodząc ná świát, mowi: Ofiáry y objáty nie chćiałeś; áleś mi ćiáło ſpoſobił. ⁶ Cáłopalenia y ofiáry zá grzech, nie upodobáłyć śię. ⁷ Tedym rzekł: Oto idę: (Ná pocżątku kśiąg nápiſano o mnie) ábym cżynił o Boże wolą twoję. ⁸ Powiedźiawszy wyżey; Żeś ofiáry, y objáty, y cáłopalenia, y ofiáry zá grzech nie chćiał, áni ſobie upodobał, (ktore według Zakonu bywáją ofiárowáne.) ⁹ Tedy rzekł: Oto idę, ábym cżynił o Boże wolą twoję; Znośi pierwsze, áby wtore poſtánowił. ¹⁰ Przez ktorą wolą jeſteſmy poświęceni, przez ofiárę ćiáłá JEzuſá CHryſtuſá raz ucżynioną. ¹¹ A wszelkić kápłan ſtoji ná káżdy dźień ſłużbę Bożą odpráwując, á jednákież ofiáry cżęſtokroć ofiárując, ktore nigdy grzechow zgłádźić nie mogą. ¹² Lecż ten jednę ofiárę ofiárowawszy zá grzechy, ná wieki śiedźi ná práwicy Bożey: ¹³ Ná koniec ocżekawájąc, áżby położeni byli nieprzyjaćiele jego podnożkiem nog jego. ¹⁴ Abowiem jedną ofiárą doſkonáłymi ucżynił ná wieki te, ktorzy bywáją poświęceni. ¹⁵ A świadcży nam to y ſam Duch Święty. Abowiem powiedźiawszy pierwey; ¹⁶ Toć jeſt przymierze ktore poſtánowię z nimi po onych dniách, mowi PAn: Dam práwá moje do ſercá ich, á ná myślách ich nápiszę je: ¹⁷ A grzechow ich y niepráwośći ich, nie wſpomnię więcey. ¹⁸ A gdźieć jeſt odpuszcżenie ich, jużći więcey ofiáry nie potrzebá zá grzech. ¹⁹ Májąc tedy, bráćia, wolność wniść do Świątnice przez krew JEzuſowę; ²⁰ (Drogą nową y żywą, ktorą nam poświęćił przez zaſłonę; to jeſt, przez ćiáło ſwoje.) ²¹ Y Kápłaná wielkiego nád domem Bożym: ²² Przyſtąpmyż, z prawdźiwym ſercem, w zupełnośći wiáry, májąc ocżyśćione ſercá od ſumnienia złego: ²³ Y omyte ćiáło wodą cżyſtą, trzymajmy wyznánie nádźieje niechwiejące śię: (Boć wierny jeſt ten ktory obiecał.) ²⁴ Y przypátrujmy śię jedni drugim ku pobudzániu śię do miłośći, y do dobrych ucżynkow. ²⁵ Nie opuszcżájąc ſpołecżnego zgromádzenia nászego, jáko niektorzy obycżaj máją: Ale nápominájąc jedni drugich, á to tym więcey, cżym więcey widźićie że śię on dźień przybliża. ²⁶ Abowiem jeſlibyſmy dobrowolnie grzeszyli po wźięćiu znájomośći prawdy, nie zoſtawáłáby już ofiárá zá grzechy: ²⁷ Ale ſtrászliwe niejákie ocżekawánie ſądu, y zápalenie ogniá ktory pożrzeć ma przećiwniki. ²⁸ Ktoby odrzućił Zakon Mojzeszow, bez miłośierdźia zá świádectwem dwu álbo trzech umiera. ²⁹ Co śię wam zda? Jákoż ſroższego karánia godźien jeſt ten, ktoby Syná Bożego podeptał; y krew przymierza, przez ktorą był poświęcony, zá poſpolitą miał, y Duchá łáſki zelżył? ³⁰ Abowiem znamy tego ktory powiedźiał: Mnie pomſtá, Ja oddam, mowi PAn. Y záśię: PAn ſądźić będźie lud ſwoj. ³¹ Strásznać rzecż jeſt wpáść w ręce Bogá żywego. ³² Wſpomnićie ná dni pierwsze, w ktorych będąc oświeceni, znośiliśćie wielki boj utrapienia: ³³ Lubo to gdyśćie byli y urągániem y utrapieniem ná podźiw wyſtáwieni; lub też gdyśćie śię ſtáli ucżeſnikámi tych z ktorymi śię ták obchodzono. ³⁴ Abowiemeśćie y z więźienia mego ze mną utrapieni byli, y rozchwycenie májętnośći wászych przyjęliśćie z rádośćią; wiedząc że maćie w ſobie lepszą májętność w niebie, y trwájącą. ³⁵ Przetoż nie odrzucajćie dufnośći wászey, ktora ma wielką zapłátę. ³⁶ Abowiem ćierpliwośći wam potrzebá, ábyśćie wolą Bożą cżyniąc, odnieśli obietnicę. ³⁷ Boć jeszcże bárzo bárzo málucżko, á oto ten ktory ma przyść, przydźie, á nie omięszka. ³⁸ A ſpráwiedliwy, z wiáry żyć będźie: á jeſliby śię kto zchraniał, nie kocha śię w nim duszá mojá. ³⁹ Lecż my nie jeſteſmy z tych ktorzy śię zchraniáją ku zginieniu: ále z tych ktorzy wierzą ku pozyſkániu dusze.