¹ Náśládujćie miłośći, ſtárajćie śię uśilnie o dáry duchowne: lecż nawięcey ábyśćie prorokowáli. ² Abowiem kto mowi językiem obcym, nie ludźiom mowi, ále Bogu: Bo żaden nie ſłucha, lecż on duchem mowi tájemnice. ³ Ale kto prorokuje, mowi ludźiom zbudowánie, y nápominánie, y poćiechę. ⁴ Kto językiem obcym mowi, ſámego śiebie buduje: ále kto prorokuje, ten Zbor buduje. ⁵ A chćiałbym ábyśćie wy owszyſcy językámi mowili, ále rácżey ábyśćie prorokowáli. Abowiem większy jeſt ten co prorokuje, niż ten co językámi obcymi mowi; chybá żeby tłumácżył, áby Zbor brał zbudowánie. ⁶ Teraz tedy bráćia, gdybym przyszedł do was językámi obcymi mowiąc, coż wam pomogę, jeſlibym wam nie mowił álbo przez objáwienie, álbo przez umiejętność, álbo przez proroctwo, álbo przez náukę. ⁷ Wszák y rzecży nie żywe, ktore dźwięk wydawáją jáko piszcżałká álbo Cytrá; jeſliby roznego dźwięku nie wydawáły, jákoż poznano będźie co ná piszcżałce álbo co ná cytrze gráją? ⁸ Abowiem jeſliby trąbá niepewny głos dáłá, ktoż śię do boju gotowáć będźie? ⁹ Tákże y wy, jeſlibyśćie językiem nie wydáli mowy dobrze zrozumitelney, jákoż będźie rozumiano co śię mowi? Abowiem będźiećie tylko ná wiátr mowić. ¹⁰ Ták wiele, jáko ſłychawamy, jeſt roznych głoſow ná świećie; á nic nie jeſt bez głoſu. ¹¹ Jeſlibym tedy nie znał mocy głoſu, będę temu ktory mowi, cudzoźiemcem: á ten co mowi, będźie mi tákże cudzoźiemcem. ¹² Tákże y wy ponieważ śię uśilnie ſtáraćie o dáry duchowne, szukajćież tego ábyśćie obfitowáli ku zbudowániu Zboru. ¹³ Dla tego kto mowi obcym językiem, niech śię modli áby mogł tłumácżyć. ¹⁴ Bo jeſlibym śię modlił obcym językiem, modlić śię moj duch; ále rozum moj jeſt bez pożytku. ¹⁵ Coż tedy jeſtl? Będę śię modlił duchem, będę śię też modlił y wyrozumieniem. Będę śpiewał duchem, będę też śpiewał y wyrozumieniem. ¹⁶ Bo jeſlibyś błogoſłáwił duchem, jákoż ten ktory jeſt z pocżtu proſtakow ná twoje dźiękowánie rzecże Amen ? ponieważ nie wie co mowisz. ¹⁷ Bo choć ty wprawdźie dobrze dźiękujesz, ále śię drugi nie buduje. ¹⁸ Dźiękuję Bogu mojemu, iż więcey niż wy wszyſcy językámi mowię. ¹⁹ A wszákże we Zborze wolę pięć ſłow zrozumitelnie przemowić, ábym y drugich náucżył, niżeli dźieśięć tyśięcy ſłow językiem obcym. ²⁰ Bráćia, nie bądźćie dźiećmi wyrozumieniem; ále bądźćie dźiećmi złośćią, á wyrozumieniem, doroſłymi bądźćie. ²¹ W zakonie nápiſano: Iż obcymi językámi, y obcymi wárgámi mowić będę ludowi temu; á przećię mię y ták nie uſłucháją, mowi PAn. ²² Przetoż języki ſą zá cud, nie tym ktorzy wierzą, ále niewiernym: á proroctwo nie niewiernym, ále wierzącym. ²³ Jeſliby śię tedy wszyſtek Zbor ná jedno miejſce zszedł, á wszyſcyby językámi obcymi mowili, á weszliby tám proſtacy, álbo niewierni, izali nie rzeką że szálejećie? ²⁴ Ale jeſliby wszyſcy prorokowáli, á wszedłby ktory niewierny álbo proſtak, od wszyſtkich przekonány y od wszyſtkich ſądzony bywa; ²⁵ A ták ſkrytośći ſercá jego bywáją objáwione: á on upadszy ná oblicże, pokłoni śię Bogu, wyznawájąc że Bog jeſt prawdźiwie miedzy wámi. ²⁶ Coż tedy jeſt bráćia? Gdy śię zchodźićie, káżdy z was ma Pſálm, ma náukę, ma język, ma objáwienie, ma tłumácżenie; wszyſtko to niech śię dźieje ku zbudowániu. ²⁷ Jeſli kto językiem mowi, niech to będźie po dwu, álbo nawięcey po trzech; y to ná przemiány: á jeden niech tłumácży. ²⁸ A jeſliby tłumácżá nie było, niechże we Zborze milcży ten ktory obcym jężykiem mowi, á niech mowi ſobie y Bogu. ²⁹ Ale prorocy niech mowią dwá álbo trzej, á drudzy niech rozſądzáją. ³⁰ Jeſliby też inszemu śiedzącemu co było objáwiono, on pierwszy niechaj milcży. ³¹ Bo możećie wszyſcy jeden po drugim prorokowáć, áby śię wszyſcy ucżyli, y wszyſcy poćieszeni byli. ³² Y duchowieć prorokow, ſą poddáni Prorokom. ³³ Abowiem Bog nie jeſt powodem nierządu, ále pokoju; jáko y we wszyſtkich Zborách świętych. ³⁴ Niewiáſty wásze niech milcżą we Zborách: ábowiem nie pozwolono im áby mowiły, ále áby poddánymi były; jáko y zakon mowi. ³⁵ A jeſli śię cżego náucżyć chcą, niechże domá mężow ſwojich pytáją: ponieważ ſromotá niewiáſtam we Zborze mowić. ³⁶ Izali od was ſłowo Boże wyszło? Izali tylko do was ſámych przyszło? ³⁷ Jeſli kto zda śię być Prorokiem álbo duchownym, niech uzna iż te rzecży ktore wam piszę, ſą PAńſkim rozkazániem. ³⁸ A jeſli kto nie wie, niechajże nie wie. ³⁹ A ták bráćia, ſtárajćie śię uśilnie oto ábyśćie prorokowáli: á językámi obcymi mowić nie zábraniajćie. ⁴⁰ Wszyſtko śię niechaj dźieje przyſtojnie y porządnie.