¹ Choćbym mowił językámi ludzkimi y Anjelſkimi, á miłośćibym nie miał, ſtałem śię jáko miedź brząkájąca álbo cymbał brzmiący. ² Y choćbym miał proroctwo, y wiedźiałbym wszyſtkie tájemnice, y wszelką umiejętność: y choćbym miał wszyſtkę wiárę, ták żebym gory przenośił, á miłośćibym nie miał; nicem nie jeſt. ³ Y choćbym wynáłożył ná żywność ubogich wszyſtkę májętność moję, y choćbym wydał ćiáło moje ábym był ſpalony, á miłośćibym nie miał; nic mi to nie pomoże. ⁴ Miłość jeſt długo ćierpliwa, dobrotliwa jeſt: miłość nie zajrzy, miłość nie jeſt roſpuſtna, nie nádyma śię: ⁵ Nie cżyni nic nieprzyſtojnego, nie szuka ſwojich rzecży, nie jeſt porywcża do gniewu, nie myśli złego: ⁶ Nie ráduje śię z nieſpráwiedliwośći; ále śię ráduje z prawdy: ⁷ Wszyſtko okrywa, wszyſtkiemu wierzy, wszyſtkiego śię ſpodźiewa, wszyſtko ćierpi. ⁸ Miłość nigdy nie uſtawa: Bo choć ſą proroctwá, te zniszcżeją; choć języki, te uſtáną: choć umiejętność, wniwecż śię obroći. ⁹ Abowiem po cżęśći znamy, y po cżęśći prorokujemy. ¹⁰ Ale gdy przydźie to co jeſt doſkonáłego, tedy to co jeſt pocżęśći, zniszcżeje. ¹¹ Pokim był dźiećięćiem, mowiłem jáko dźiećię, rozumiałem jáko dźiećię, rozmyślałem jáko dźiećię: lecż gdym śię ſtał mężem, zániechałem rzecży dźiećińſkich. ¹² Abowiem teraz widźiemy przez zwierćiádło, y niby w gadce: ále ná on cżás twarzą w twarz. Teraz poznawam po cżęśći; ále ná on cżás poznam, jákom y poznány jeſt. ¹³ A teraz zoſtawa wiárá, nádźiejá, miłość, te trzy rzecży: lecż z nich nawiększa jeſt miłość.