¹ Przetoż y my májąc ták wielki około śiebie leżący obłok świádkow, złożywszy wszeláki ćiężar y grzech ktory nas ſnádnie obſtępuje: przez ćierpliwość bieżmy w zawodźie, ktory nam jeſt wyſtáwiony. ² Pátrząc ná JEzuſá wodzá, y dokońcżyćielá wiáry, ktory dla wyſtáwioney ſobie rádośći, podjął krzyż wzgárdźiwszy ſromotę, y uśiadł ná práwicy ſtolice Bożey. ³ Przetoż uważajćie jáki jeſt ten, ktory podejmował tákowe od grzesznikow przećiwko ſobie zprzećiwiánie; ábyśćie oſłábiawszy w umyſłách wászych, nie uſtawáli. ⁴ Jeszcżeśćie śię áż do krwie nie zprzećiwili, walcżąc przećiwko grzechowi. ⁵ Cżyliśćie zápámiętáli nápominánia, ktore wam jáko ſynom mowi? Synu moj, nie lekce ſobie poważaj káźni PAńſkiey, á nie tráć ſercá gdy od niego bywasz karány. ⁶ Abowiem, kogo PAN miłuje, tego karze; á ſmága káżdego, ktorego zá ſyná przyjmuje. ⁷ Jeſli znośićie karánie, Bog śię wam ofiáruje jáko ſynom. Abowiem ktoryż jeſt ſyn, ktoregoby Oćiec nie karał? ⁸ A jeſli jeſteśćie bez karánia, ktorego wszyſcy ſą ucżeſnikámi; tedyśćie bękártámi, á nie ſynámi. ⁹ A nád to, ćieleſne Ojce násze mieliſmy ktorzy nas karáli, á baliſmy śię ich: Zaż dáleko więcey nie mamy być poddáni Ojcu duchow, ábyſmy żyli? ¹⁰ Abowiem oni ná máło dni jáko śię im zdáło nas karáli; ále ten ku pożytkowi nászemu, ná to, ábyſmy byli ucżeſnikámi świętobliwośći jego. ¹¹ A wszelkie karánie gdy przytomne jeſt, nie zda śię być weſołe, ále ſmętne: lecż potym owoc ſpráwiedliwośći ſpokojny przynośi, tym ktorzy ſą przez nie wyćwicżeni. ¹² Przetoż opuszcżone ręce, y zemdlone koláná wyproſtujćie; ¹³ A cżyńćie koleje proſte nogámi wászymi: iżby to co jeſt chromego, z drogi nie uſtąpiło, ále rácżey uzdrowione było. ¹⁴ Pokoju náśládujćie ze wszyſtkimi, y świętobliwośći: bez ktorey żaden nie ogląda PAná. ¹⁵ Upátrując żeby kto nie odpadł od łáſki Bożey; á żeby ktory korzeń gorzkośći niepodroſł á nie przekáźił; y przezeń áby śię ich wiele nie pokaláło. ¹⁶ Aby kto nie był wszetecżnym álbo ſproſnym, jáko Eſaw: ktory zá potráwę jednę przedał pierworodztwo ſwoje. ¹⁷ Abowiem wiećie iż y potym, gdy chćiał odźiedźicżyć błogoſłáwieńſtwo, był odrzucony: Bo nie ználazł miejſcá pokuty, choć jey z płácżem szukał. ¹⁸ Bośćie nieprzyſtąpili do gory ktora śię da dotknąć, y do ogniá gorájącego, y do wichru, y do ćiemnośći, y do burzy: ¹⁹ Y do dźwięku trąby, y do głoſu ſłow; ktory ći co ſłyszeli, prośili, áby więcey do nich nie mowiono: ²⁰ (Abowiem niemogli znieść tego co im rozkázowano. Gdyby śię y bydlę gory dotknęło, będźie ukámionowáne, álbo poćiſkiem przebite; ²¹ A ták ſtrászne to było co widźieli, że też Mojzesz rzekł; Ulękłem śię, y drżę.) ²² Aleśćie przyſtąpili do gory Syon, y do miáſtá Bogá żywego, do Jeruzalem niebieſkiego, y do niezlicżonych tyśięcy Anjołow: ²³ Do wálnego zgromádzenia, y do zebránia pierworodnych, ktorzy ſą ſpiſáni w niebie; y do Bogá Sędźiego wszyſtkich, y do Duchow ſpráwiedliwych y doſkonáłych: ²⁴ Y do Pośrzedniká nowego Teſtámentu JEzuſá, y do krwie pokropienia lepsze rzecży mowiącey niż Ablowá. ²⁵ Patrzajćież ábyśćie nie gárdźili tym ktory mowi. Abowiem jeſliż oni nie uszli, ktorzy gárdźili tym ktory ná źiemi ná miejſcu Bożym mowił; dáleko więcey my, jeſliże śię od tego ktory z niebá jeſt odwroćimy. ²⁶ Ktorego głos ná on cżás poruszył był źiemią, á teraz obiecał mowiąc: Jeszcże Ja raz poruszę, nie tylko źiemią, ále y niebem. ²⁷ A to że mowi; Jeszcże raz: pokázuje znieśienie rzecży chwiejących śię, jáko tych ktore ſą ucżynione; áby zoſtawáły te ktore śię nie chwieją. ²⁸ Przetoż przyjmując kroleſtwo nie chwiejące śię, miejmy łáſkę; przez ktorą ſłużymy przyjemnie Bogu ze wſtydem y z bojáźnią. ²⁹ Abowiem BOG nász jeſt ogniem trawiącym.