¹ Abowiem wy ſámi wiećie bráćia, że przyśćie násze do was nie było prozne. ² Ale choćiaſmy y przed tym ćierpieli, y zelżeni byli (jáko wiećie) w mieśćie Filippiech; wszákże beſpiecżnieſmy ſobie pocżęli w Bogu nászym, w opowiádániu u was Ewángeliey Bożey, z wielkim bojem. ³ Abowiem nápominánie násze nie było z oszukánia, áni z niecżyſtośći, áni z zdrády: ⁴ Ale jáko nas Bog ſobie upodobał; żeby nam byłá zwierzona Ewángelia, ták mowimy; nie jáko ludźiom śię podobájąc, ále Bogu, ktory ſobie upodobywa ſercá násze. ⁵ Abowiem nigdyſmy nie używáli mowy pochlebney, jáko wiećie; ániſmy pod zaſłoną cżego łákomſtwu dogadzáli: Bog jeſt świádkiem. ⁶ Aniſmy szukáli od ludźi chwały, áni od was, áni od inszych: mogąc wam bydź ćiężkimi, jáko Apoſtołowie CHryſtuſowi. ⁷ Aleſmy byli ſkromnymi miedzy wámi, jáko gdy mámká odchowywa dźiatki ſwoje. ⁸ Ták wam życżliwymi będąc, gotowiſmy byli użycżyć wam nietylko Ewángeliey Bożey, ále też y dusz nászych; dla tego iżeśćie nam miłymi byli. ⁹ Abowiem pámiętaćie bráćia pracę nászę y trudy; gdyż w nocy y we dnie robiąc, ábyſmy żadnego z was nie obćiążyli, kazáliſmy u was Ewángelią Bożą. ¹⁰ Wyśćie świádkámi y Bog, żeſmy świętobliwie y ſpráwiedliwie y bez nágány żyli miedzy wámi, ktorzyśćie uwierzyli. ¹¹ Jákoż wiećie, żeſmy káżdego z was, jáko Oćiec dźiatki ſwoje nápomináli y ćieszyli: ¹² Y oświadcżáli śię, ábyśćie chodźili godnie Bogu, ktory was powołał do ſwego kroleſtwá y do chwały. ¹³ Przetoż y my dźiękujemy Bogu bez przeſtanku, iż przyjąwszy ſłowo Boże, ktoreśćie ſłyszeli od nas, przyjęliśćie nie jáko ſłowo ludzkie, ále (jáko w prawdźie jeſt) jáko ſłowo Boże; ktore też ſkutecżne jeſt w was, ktorzy wierzyćie. ¹⁴ Abowiem wy bráćia ſtáliśćie śię náśládowcámi Zborow Bożych ktore ſą w Żydowſkiey źiemi w CHryſtuśie JEzuśie: bośćie y wy toż ćierpieli od źiemkow ſwojich, jáko y oni od Żydow: ¹⁵ Ktorzy y PAná JEzuſá zábili, y ſwoje właſne Proroki, y nas wygnáli, á Bogu śię nie podobáją, y wszyſtkim ludźiom ſą przećiwni. ¹⁶ Zábraniájąc nam, żebyſmy nie mowili Pogánom żeby byli zbáwieni: áby ták záwsze dopełniáli grzechow ſwojich. Abowiem przyszedł ná nie gniew áż do końcá. ¹⁷ Lecż my bráćia będąc pozbáwieni was ná chwilecżkę, oblicżem nie ſercem, tym pilniſmy śię ſtáráli oglądáć oblicże wásze z wielką żądośćią. ¹⁸ Dla tegoſmy chćieli przyść do was, (zwłaszcżá ja Páweł) y raz y drugi; ále nam przekáźił szátan. ¹⁹ Abowiem ktoraż jeſt nádźiejá nászá álbo rádość, álbo koroná chluby? Izali nie wy przed oblicżnośćią PAná nászego JEzuſá CHryſtuſá, w przyśćie jego? ²⁰ Wy zájiſte jeſteśćie chwałą nászą y rádośćią.