¹ Y przyszli Zyfejcżycy do Saulá do Gábáá, á mowili: Izali śię nie kryje Dawid ná págorku Háchilá, przećiw Jeſymon? ² Ruszył śię tedy Saul, y ćiągnął ná puszcżą Zyf, á z nim trzy tyśiące mężow przebránych z Izráelá, áby szukał Dawidá ná puszcży Zyf. ³ Y położył śię Saul obozem ná págorku Háchilá, ktore jeſt przećiw Jeſymon podle drogi; á Dawid mieszkał ná puszcży, y dowiedźiał śię, że przyćiągnął Saul zá nim ná puszcżą. ⁴ Bo poſłáwszy Dawid szpiegi dowiedźiał śię, że przyćiągnął Saul zápewne. ⁵ Przetoż wſtał Dawid, y przyszedł áż ku miejſcu, gdźie śię położył obozem Saul; y upátrzył Dawid miejſce, gdźie ſpał Saul, y Abner, ſyn Nerá, hetmán wojſká jego; bo Saul ſpał w oboźie, á lud leżał około niego. ⁶ Y odpowiedźiał Dawid, á rzekł do Achimelechá Hetejcżyká, y do Abiſájego, ſyná Sárwii, brátá Joábowego, mowiąc: Ktoż pojdźie ze mną do Saulá do obozu? Odpowiedźiał Abiſáj: Ja z tobą pojdę. ⁷ A ták przyszedł Dawid y Abiſáj do ludu w nocy, á oto, Saul leżąc ſpał w oboźie, á włocżniá jego byłá utknioná w źiemi u głowy jego; Abner też z ludem leżeli około niego. ⁸ Tedy rzekł Abiſáj do Dawidá: Zámknął dźiś Bog nieprzyjáćielá twego w ręce twojey, á teraz niech go przebiję proszę włocżnią ku źiemi raz, á więcey nie powtorzę. ⁹ Ale rzekł Dawid do Abiſájego: Nie zábijáj go; bo ktoż śćiągnąwszy rękę ſwą ná pomázáńcá Páńſkiego, niewinnym będźie? ¹⁰ Nádto rzekł Dawid: Jáko żyje Pán, że jeſli go Pán niezábije, álbo dźień jego nie przydźie, áby umárł, álbo ná wojnę wyjecháwszy, nie zginie, ¹¹ Tedy uchowáj mię Pánie, ábym miał śćiągnąć rękę moję ná pomázáńcá Páńſkiego; ále weźmij proszę włocżnią, ktora jeſt u głow jego, y kubek od wody, á odejdźmy. ¹² Tedy wźiął Dawid włocżnią, y kubek od wody, ktory był u głow Saulowych, y odeszli, á nie był, ktoby widźiał, áni ktoby wiedźiał, áni ktoby śię ocućił, ále wszyſcy ſpáli; bo ſen twárdy od Páná przypádł był ná nie. ¹³ Y przyszedł Dawid ná drugą ſtronę, y ſtánął ná wierzchu gory z dáleká, á był plác wielki miedzy nimi. ¹⁴ Y záwołał Dawid ná lud, y ná Abnerá, ſyná Nerowego, mowiąc: Nie ozwieszże śię Abnerze? Y odpowiádájąc Abner, rzekł: Ktożeś ty, co wołász ná krolá? ¹⁵ Y rzekł Dawid do Abnerá: Azaż ty nie mąż? A ktoż jákoś ty w Izráelu? przecżżeś tedy nie ſtrzegł krolá, páná twego? bo przyszedł jeden z ludu, chcąc zábić krolá, páná twego. ¹⁶ Nie dobrá to, coś ucżynił. Jáko żywy Pán, żeśćie winni śmierći, ktorzyśćie nie ſtrzegli páná wászego, pomázáńcá Páńſkiego. A teraz, pátrz, kędy jeſt włocżniá krolewſká, y kubek od wody, co był w głowách jego? ¹⁷ Poznał tedy Saul głos Dawidá, y rzekł: Twojże to głos, ſynu moj Dawidźie? Odpowiedźiał Dawid: Głos to moj, krolu, pánie moj. ¹⁸ Nádto rzekł: Cżemuż pán moj prześláduje ſługę ſwego? bo cożem ucżynił? á co jeſt złego w ręce mojey? ¹⁹ Przetoż teraz niech poſłuchá proszę krol, pán moj, ſłow ſługi ſwego; jeſli ćię Pán pobudźił przećiwko mnie, niech powoniá ofiáry; ále jeſli ſynowie Judzcy, przeklęći ſą przed Pánem, ktorzy mię dźiś wygnáli, ábym nie mieszkał w dźiedźictwie Páńſkim, jákoby rzekli: Idź, ſłuż bogom cudzym. ²⁰ A teraz niech nie będźie wyláná krew mojá ná źiemię przed oblicżem Páńſkim; bo wyszedł krol Izráelſki szukáć pchły jedney, jákoby też kto gonił kuropátwę po gorách. ²¹ Tedy rzekł Saul: Zgrzeszyłem. Wroćże śię, ſynu moj Dawidźie, boć już nic złego nie ucżynię więcey, ponieważ drogá byłá duszá mojá w ocżách twojich dniá tego; otom głupio ucżynił, y zbłądźiłem náder bárzo. ²² A odpowiádájąc Dawid rzekł: Oto włocżniá krolewſká; niech ſám przydźie kto z ſług, á weźmie ją. ²³ A Pán niech oddá káżdemu ſpráwiedliwość jego, y wiárę jego. Abowiem podał ćię był Pán dźiś w ręce moje; álem nie chćiał śćiągnąć ręki mojey ná pomázáńcá Páńſkiego. ²⁴ Przetoż jáko dźiś powáżoná byłá duszá twojá w ocżách mojich, ták niech będźie powáżoná duszá mojá w ocżách Páńſkich, á niech mię wyrwie Pán ze wszego ućiſku. ²⁵ Y rzekł Saul do Dawidá: Błogoſłáwionyś ty, ſynu moj Dawidźie; ták cżyniąc dokáżesz, á ták śię zmácniájąc, mocnym będźiesz. Odszedł potem Dawid w drogę ſwą, á Saul śię wroćił ná miejſce ſwoje.