¹ Y rzekł Sámuel do wszyſtkiego Izráelá: Otom uſłuchał głoſu wászego we wszyſtkim, o cośćie ze mną mowili, y poſtánowiłem nád wámi Krolá. ² A oto teraz Krol chodźi przed wámi, á jam śię zſtárzał, y ośiwiał: oto y Synowie moji ſą z wámi, á jam też chodźił przed wámi , od młodośći mojey áż do dniá tego. ³ Otom ja tu. Świadcżćież przećiwko mnie przed PAnem, y przed Pomázáńcem jego, jeſlim wźiął ktoremu z was wołu, álbo jeſlim wźiął ktoremu z was oſłá, y jeſlim kogo ućisnął, álbo gwałt komu ucżynił, y jeſlim z ręki cżyjey wźiął dar, żebym miał kryć ocży ſwoje dla niego: á nágrodzę wam. ⁴ Y odpowiedźieli: Nie ućiſnąłeś nas, ániś nam gwałtu ucżynił, ániś wźiął z ręki cżyjey żadney rzecży. ⁵ Nád to rzekł do nich: Świádkiem PAN przećiwko wam, y świádkiem Pomázániec jego dniá tego, iżeśćie nic nie ználeſli w ręce mojey: A oni rzekli: Świádkiem. ⁶ Y rzekł Sámuel do ludu: PAN świádkiem ktory ucżynił Mojzeszá y Aároná, y ktory wywiodł Ojce wásze z źiemie Egipſkiey. ⁷ Przetoż teraz ſtańćie, ábym śię rozpierał z wámi przed PANEM, o wszyſtkie dobrodźiejſtwá PAńſkie ktore wam cżynił y Ojcom wászym. ⁸ Gdy zászedł Jákob do Egiptu, wołáli Ojcowie wászy do PAná, y poſłał PAN Mojzeszá y Aároná, ktorzy wywiedli Ojce wásze z Egiptu, á poſádźili je ná tym miejſcu. ⁹ A gdy zápomnieli PAná Bogá ſwego: podał je w rękę Siſárze Hetmánowi Wojſká Háſor, y w rękę Filiſtynow, tákże w rękę Krolá Moábſkiego, ktorzy walcżyli przećiwko nim: ¹⁰ Ale gdy wołáli do PANA, y mowili: Zgrzeszyliſmy, żeſmy opuśćili PANA: á ſłużyliſmy Báálom y Aſtárotowi: przetoż teraz wybaw nas z rąk nieprzyjaćioł nászych, á będźiemyć ſłużyli. ¹¹ A ták poſłał PAN Jerubáálá, y Bedoná, y Jeftego, y Sámuelá, á wyrwał was z ręki nieprzyjaćioł wászych okolicżnych, y mieszkáliśćie beſpiecżnie. ¹² Potym widząc, iż Náhás Krol Synow Ammonowych, przyćiągnął przećiwko wam, rzekliśćie do mnie: Żadnym ſpoſobem: ále Krol będźie krolował nád námi: choć PAN Bog wász był Krolem wászym. ¹³ Teraz tedy oto Krol, ktoregośćie obráli, ktoregośćie żądáli: Oto przełożył PAN Krolá nád wámi. ¹⁴ Jeſli śię będźiećie bali PANA, á jemu ſłużyli, y ſłucháli głoſu jego, á nie rozdraźnićie uſt PAńſkich: tedy y wy, y Krol, ktory kroluje nád wámi będźiećie szcżęśliwie chodźić zá PAnem Bogiem wászym. ¹⁵ Ale jeſliż nie będźiećie ſłucháć głoſu PAńſkiego, á rozdraźnićie uſtá PAńſkie, będźie ręká PAńſka przećiwko wam, jáko y przećiwko Ojcom wászym. ¹⁶ Jeszcże teraz ſtojćie, á obacżćie tę rzecż wielką, ktorą PAN ucżyni przed ocżymá wászymi. ¹⁷ Izali dźiś nie pszenicżne żniwá? będę wzywał PANA, á puśći gromy y dżdże, á dowiećie śię y obacżyćie, jáká jeſt wielka złość wászá, ktoreyśćie śię dopuśćili przed ocżymá PAńſkimi, żądájąc ſobie Krolá. ¹⁸ Przetoż wołał Sámuel do PAná, y puśćił PAN gromy y deszcż dniá onego, y bał śię wszyſtek lud bárzo PAná y Sámuelá. ¹⁹ Y rzekł wszyſtek lud do Sámuelá: Modl śię zá ſługámi twymi PAnu Bogu twemu, żebyſmy nie pomárli: boſmy przydáli do wszyſtkich grzechow nászych tę złość, żeſmy ſobie prośili o Krolá. ²⁰ Tedy rzekł Sámuel do ludu: Nie bojćie śię, ácżeśćie wy to wszyſtko złe ucżynili: wszákże przeto nie odſtępujćie od PAná, ále ſłużćie PAnu ze wszyſtkiego ſercá wászego. ²¹ A nie udawajćie śię zá prożnośćiámi, ktore wam nic nie pomogą, áni was wybáwią gdyż prożnośćiámi ſą. ²² Abowiemći nie opuśći PAN ludu ſwego, dla imienia ſwego wielkiego, gdyż śię upodobáło PAnu, ucżynić was ſobie ludem. ²³ A mnie, nie daj Boże, ábym miał grzeszyć przećiw PAnu, przeſtawájąc modlić śię zá wámi, owszem was będę náucżał drogi dobrey, y proſtey. ²⁴ Jedno śię bojćie PAná, á ſłużćie mu w prawdźie, ze wszyſtkiego ſercá wászego: á to upátrujćie, jáko wielmożnie pocżynał z wámi. ²⁵ Ale jeſli przećię w złośći trwáć będźiećie, tedy y wy, y Krol wász poginiećie.