¹ Y rzekli do niego mężowie z Efráim: Przecżżeś to nam ucżynił, iżeś nas nie wezwał, gdyś szedł wálcżyć przećiwko Mádyjánitom? y ſwárzyli śię z nim ſrodze. ² A on rzekł: Cożem ja tákiego ucżynił, jáko wy? izali nie lepsze jeſt poślednie zbieránie winá Efráimowe, niż pierwsze zbieránie Abieſerowe? ³ W rękę wászę podał Bog kśiążętá Mádyjáńſkie, Orebá y Zebá; y cożem mogł tákiego ucżynić, jáko wy? Tedy śię uśmierzył duch ich przećiw niemu, gdy mowił te ſłowá. ⁴ A gdy przyszedł Giedeon do Jordánu, przepráwił śię przezeń ſám, y trzy ſtá mężow, ktorzy z nim byli ſprácowáni w pogoni. ⁵ Y rzekł do mieszcżán w Sokot: Dájćie proszę po bochenku chlebá ludowi, ktory idźie zá mną, bo ſą ſprácowáni, á ja będę gonił Zebeę y Sálmáná, krole Mádyjáńſkie. ⁶ Ale mu rzekli przedniejśi z Sokot: Izali już moc Zeby y Sálmáná jeſt w rękách twojich, żebyſmy dáć mieli wojſku twemu chlebá? ⁷ Ktorym rzekł Giedeon: Więc kiedy podá Pán Zebeę y Sálmáná w rękę moję, tedy będę młoćił ćiáłá wásze ćierniem z tey puszcży y oſtem. ⁸ Szedł záśię z támtąd do Fánuel, y mowił tákże do nich; ále mu odpowiedźieli mężowie z Fánuel, jáko odpowiedźieli mężowie w Sokot. ⁹ Tedy też powiedźiał mężom z Fánuel, mowiąc: Gdy śię wrocę w pokoju, rozwálę tę wieżę. ¹⁰ Ale Zebee y Sálmáná byli w Kárkor, y wojſká ich z nimi około piętnáſtu tyśięcy, wszyſcy, ktorzy byli pozoſtáli ze wszyſtkiego wojſká z ludźi od wſchodu ſłońcá; á pobitych było ſto y dwádźieśćiá tyśięcy mężow wálecżnych. ¹¹ Tedy ćiągnął Giedeon drogą tych, co mieszkáli w námioćiech, od wſchodu ſłońcá Nobe y Jegbáá, y uderzył ná oboz, (á oboz śię był ubezpiecżył,) ¹² A ućiekli Zebee y Sálmáná, y gonił je, y pojmał onych dwu krolow Mádyjáńſkich, Zebeę y Sálmáná, y wszyſtko wojſko ich ſtrwożył. ¹³ Potem śię wroćił Giedeon, ſyn Joáſow, z bitwy, niż weszło ſłońce; ¹⁴ A pojmáwszy młodźieńcá z mężow Sokot, wypytał go, ktory ſpiſał mu przedniejszych w Sokot y ſtárszych jego, śiedmdźieśiąt y śiedm mężow. ¹⁵ A przyszedszy do mężow Sokot, rzekł: Otoż Zebeę y Sálmáná, ktorymiśćie mi urągáli, mowiąc: Izali moc Zeby y Sálmáná jeſt w rękách twojich, ábyſmy mieli dáć mężom twoim ſprácowánym chlebá? ¹⁶ Przetoż wźiąwszy ſtársze miáſtá onego, y ćierniá z oney puſtyni y oſtu, dał ná nich przykłád innym mężom Sokot. ¹⁷ Wieżę też Fánuel rozwálił, y pobił męże miáſtá. ¹⁸ Rzekł potem do Zeby y do Sálmáná: Co zácż byli mężowie oni, ktoreśćie pobili w Tábor? A oni odpowiedźieli: Tákowi byli jákoś ty; káżdy z nich ná wejrzeniu był, jáko ſyn krolewſki. ¹⁹ Y rzekł: Bráćiać to moi, ſynowie mátki mojey byli; żywie Pán, byśćie je byli żywo záchowáli, nie pobiłbym was. ²⁰ Y rzekł do Jetrá, pierworodnego ſwego: Wſtáń, á pobij je. Ale nie dobył młodźieńcżyk miecżá ſwego, przeto iż śię bał; bo jeszcże był pácholęćiem. ²¹ Tedy rzekli Zebee y Sálmáná: Wſtáń ty, á rzuć śię ná nas; bo jáki mąż, táká śiłá jego. A ták wſtáwszy Giedeon, zábił Zebeę y Sálmáná, y pobrał klejnoty, ktore były ná szyjách wielbłądow ich. ²² Y rzekli Izráelcżycy do Giedeoná: Pánuj nád námi, y ty, y ſyn twoj, y ſyn ſyná twego; boś nas wybáwił z ręki Mádyjáńcżykow. ²³ Ná to odpowiedźiał im Giedeon: Nie będę ja pánował nád wámi, áni będźie pánował ſyn moj nád wámi; Pán pánowáć będźie nád wámi. ²⁴ Nádto rzekł do nich Giedeon: Będę was prośił o jednę rzecż, áby mi káżdy z was dał náusznicę z łupu ſwego; (bo náusznice złote mieli, będąc Iſmáelcżykámi.) ²⁵ Y rzekli: Rádźić dámy; y rozpoſtárszy szátę rzucáli ná nię káżdy náusznicę z łupow ſwojich. ²⁶ Y byłá wágá náusznic onych złotych, ktore ſobie uprośił, tyśiąc y śiedm ſet ſyklow złotá, oprocż klejnotow y záwieszeniá y szát szárłátowych, ktore były ná krolách Mádyjáńſkich, y oprocż łáńcuchow, ktore były ná szyjách wielbłądow ich. ²⁷ Y ſpráwił z tego Giedeon Efod, á położył go w mieśćie ſwem w Efrá; y zcudzołożył śię tám wszyſtek Izráel, chodząc zá nim, á było to Giedeonowi y domowi jego śidłem. ²⁸ A ták byli poniżeni Mádyjáńcżycy przed ſynámi Izráelſkimi, y nie podnieśli więcey głowy ſwojey; y byłá w pokoju źiemiá przez cżterdźieśći lat zá dni Giedeoná. ²⁹ Wroćił śię tedy Jerobáál, ſyn Joáſow, y mieszkał w domu ſwoim. ³⁰ A miał Giedeon śiedmdźieśiąt ſynow, ktorzy poszli z biodr jego; ábowiem miał wiele żon. ³¹ Miał też záłożnicę, ktora byłá z Sychem, á tá mu urodźiłá ſyná, y dáłá mu imię Abimelech. ³² Umárł potem Giedeon, ſyn Joáſow, w ſtárośći dobrej, á pogrzebion jeſt w grobie Joáſá, ojcá ſwego w Efrá, ktore jeſt ojcá Eſrowego. ³³ A gdy umárł Giedeon, odwroćili śię ſynowie Izráelſcy, y zcudzołożyli śię, idąc zá Báálem, y poſtáwili ſobie Báálberyt zá bogá. ³⁴ Y nie pámiętáli ſynowie Izráelſcy ná Páná, Bogá ſwego, ktory je wyrwał z rąk wszyſtkich nieprzyjáćioł ich okolicżnych; ³⁵ Y nie ucżynili miłośierdźiá z domem Jerobáálá Giedeoná według wszyſtkich dobrodźiejſtw, ktore on był ucżynił Izráelowi.